Zand kleefde tussen de zachte vacht tussen zijn pootkussentjes en voelde warm aan. Maar Luca sloeg er geen acht op, hij was het wel gewend. Door zijn wit-grauwe vacht, viel hij niet zoveel op tussen het bleke zand en dat deed hem goed. Maar, als de zon de hele tijd op je vacht neer regent, krijg je op het gegeven moment wel dorst! Hij was dus ook richting de oase gegaan, om iets te drinken. Hier moest je goed oppassen dat je niet stierf van de dorst. Hij kneep zijn ogen eventjes samen, die andere elementale vossen hadden het maar makkelijk.. Zij hoefden geen rekening te houden met het waterpeil in hun lichaam. Het water rimpelde vlak voor hem, zijn reflectie werd zichtbaar. Hij boog zich voorover en dronk voorzichtig wat water op met zijn lange tong. Het water voelde verkoelend aan en haalde het zandpapier gevoel in zijn keel eindelijk een beetje weg.