Chiyu lag onder Sakura tree en ontspande zich, vandaag had ze een paar muizen gevangen, ze had geen honger meer en genoot van de laatste stralen licht die haar vacht deden oplichten. Ze had haar ogen gesloten en haar staart om zich heen geslagen, maar haar oren gespitst. Dit was één van haar favoriete plaatsen in hun territorium, hier in de buurt ging ze misschien wel een hol graven. Ze wist het nog niet. Ze was nog niet zo lang bezig met haar helende krachten, ze zijn ook niet zomaar uit te oefenen. Toch vond ze het één van de fijnste krachten, de genezing. Ze vroeg zich af of ze vossen ook innerlijk kon helen...
Toen de lucht frisser werd wist ze dat het nacht ging worden, dan zijn er weer andere prooien te vinden. Ze ging vannacht vast nog wel een keer op pad, maar nu wilde ze eerst even een dutje doen, er lag nog een hele wereld op haar te wachten. Eigenlijk wilde ze overal wel heen, ze besefte zich dat ze eigenlijk nog maar een klein stukje van het lichtterritorium kende: het deel waar ze was geboren, opgevoed en getraind, en nu vandaag dit stukje met de kersenbomen. Ze rolde zich op en legde haar oren plat, haar leven zou nu echt beginnen... met die gedachte viel ze in een lichte slaap.
