Mizu liep rustig iedere poot voor de andere zettend. Ze genoot wel van de schaduwen die de bomen haar boden, maar ze zou ook wel graag naar het meer gaan, alleen deze keer had ze voor High land gekozen en niet voor het meer. Waarom? Dat wist ze niet precies, maar het maakte haar ook niet echt uit. Ze stond even stil en strekte de ene poot en daarna de andere. Ze had nog niet lang gelopen en dat was de reden dat haar spieren nog een beetje stijf voelden. Ze moest het er gewoon uitlopen en dat wist ze, dus ze besloot dat ze beter weer wat verder kon gaan. Ze begon nu toch wat sneller te lopen misschien zouden haar spieren daardoor wat minder stijf worden. Ze versnelde haar pas steeds meer en uiteindelijk was ze gewoon aan het rennen. Ze vond het heerlijk om de bomen langs haar heen te zien schieten en de wind die door haar vacht heen ging, ook al was er niet echt veel wind, maar dat maakte voor haar niet uit, door haar snelheid kon ze het beter voelen. Ook al zou ze misschien wat later nog naar het meer gaan of misschien naar iets anders waar water was, maar op dit moment was ze hier en ze kreeg hier geen natte poten, misschien had het toch wel een beetje voordeel, want het was nog redelijk vroeg en als je dan al een natte vacht zou hebben, zou het een beetje ongemakkelijk zijn, omdat het nog niet zo warm was.
Na een tijdje stopte ze met rennen en vertraagde haar pas langzaam tot ze uiteindelijk stil stond. Daar liet ze haar adem even weer normaal worden en haar hart minder snel kloppen, want dat allemaal was sneller gegaan, omdat ze had gerend, maar dat was normaal en het was ook normaal dat het redelijk snel weer tot een rustig tempo zou komen. Ze keek even om haar heen, ze was nu al een stuk verder gekomen, maar dat had ze ook moeten verwachten toen ze ging rennen. Haar spieren voelden al een stuk beter aan, ze voelden zelfs warmer dan dat ze geweest waren voor ze ging rennen, maar dat maakte voor haar helemaal niks uit. Ze begon langzaam weer te gaan lopen toen alles weer normaal leek te zijn en ze concentreerde zich deze keer op de omgeving om haar heen. Ze wist gelukkig waar ze was en dat had een heel voordeel, maar het was nu alleen nog de vraag of ze ook iemand zou tegenkomen, want het was aan de ene kant toch wel een beetje saai om de hele dag in je eentje rond te lopen, maar ze kon niet voorspellen wat er zou gaan gebeuren, dus moest ze afwachten en dat was iets wat ze al heel vaak had gedaan, dus ze zou er niet veel moeite mee hebben. Ze stopte bij een kleine open plek en ging er in de schaduw zitten. Ze liet haar ogen rustig over de omgeving heen gaan, want misschien zou ze wel iets zien.
