Bijna als zwart als de nacht zelve, sprinte een gestalte tussen de hoge pijnbomen door. Lenig, vlug, dodelijk. Zo kon Rune beschreven worden, ze was in ieder geval niet iets om niet rekening mee te houden.. Ze kneep haar ogen eventjes half dicht. Haar amberkleurige blik moest eventjes door de duisternis van het woud heen prikken. Het zwakke licht van de maan was niet genoeg om echt te laten zien wat er hier allemaal schuil ging. Velen waren bang voor dit, de angst om niet alles te weten. Maar dat maakte hen, de duisterniselementen, juist sterk! De stilte, de mysterieusheid.. Het element van verassing! Maar natuurlijk ook, haar eigen koudheid en medogenloosheid. Haar nagels en ogen groeiden eventjes groen op terwijl ze het gif voelde pulseren, ze had kracht, ze had macht. Nu moest ze het alleen nog verspreiden... Eventjes gloeiden er vaag groene markeringen op in haar vacht terwijl ze haar gif voelde. Ze glimlachte zwakjes, en begroef haar klauwen even in de aarde, ze voelde het gif.. Ze was het gif.
So if you must falter.. Be wise
